چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
چو بشنوی سخن اهل دل | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[۱] | ||
شمار ابیات | ۱۰ | ||
بحر | مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
غزلی با مطلع «چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست»، غزل شمارهٔ ۲۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
مفهوم و درونمایه[ویرایش]
وزن[ویرایش]
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)[۲]
در اجراها[ویرایش]
محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۱۷۸ از مجموعهٔ گلهای تازه این غزل را در دستگاهِ سهگاه اجرا کرده است.[۳]
متن غزل[ویرایش]
چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نهای جان من، خطا این جاست
سرم به دنیی و عقبی فرو نمیآید
تبارک الله از این فتنهها که در سر ماست
در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در فغان و در غوغاست
دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب
بنال، هان که از این پرده کار ما به نواست
مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست
نخفتهام ز خیالی که میپزد دل من
خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست
چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم
گرم به باده بشویید حق به دست شماست
از آن به دیرِ مغانم عزیز میدارند
که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست
چه ساز بود که در پرده میزد آن مطرب
که رفت عمر و هنوزم دِماغ پُر ز هواست
ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند
فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست
در دیگر آثار هنری[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ حافظ، دیوان حافظ، ۱۷.
- ↑ قاسم غنی، محمد قزوینی, ویراستار (۱۳۹۶). دیوان حافظ به همراه تعبیر عرفانی و وزن عروضی. آوای بیصدا. صص. ۵۲۰. شابک ۹۷۸۶۰۰۹۶۱۸۶۳۷.
- ↑ دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۳.
منابع[ویرایش]
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
- دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانیهای شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظپژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.