از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
نوایی ترانهای محلی خراسانی است که توسط غلامعلی پورعطایی و عثمان محمدپرست در سال ١٣٥٣ خوانده شده و از سرشناسترین آهنگهای اجرا شده او بشمار میرود. شعر این ترانه توسط طبیب اصفهانی سروده شدهاست.[۱] این ترانه تاکنون بارها توسط خوانندگان مختلف بازخوانی شدهاست. از جمله خوانندههایی که این ترانه را اجرا کردهاند، میتوان: عثمان محمد پرست، عبدالوهاب شهیدی، امیر آرام، هایده، بیژن بیژنی، دریا دادور (یک نسخه در سبک اپرا از این ترانه را بازخوانی کردهاست)، رضا رویگری[۲] سیما بینا، شادمهر عقیلی، شکیلا، عارف، مهسا وحدت، تارا تیبا، محمد اصفهانی، غلام عباس قشقایی و ابراهیم شریفزاده و هادی حدادی و خانم رامش سید را نام برد. این ترانه به سال ۱۳۴۴ در نمایشِ پهلوان اکبر میمیرد در تهران اجرا شد و همراهِ نمایش اقبال فراوان یافت.[۳]
نوایی نوایی نوایی نوایی | | همه با وفایند تو گل بی وفایی |
الهی برافتد نشان جدایی | | جوانی بگذرد تو قدرش ندانی |
غمت در نهانخانهٔ دل نشیند | |
به نازی که لیلی به محمل نشیند |
به دنبال محمل چنان زار گریم | |
که از گریهام ناقه در گل نشیند |
خلد گر به پا خاری، آسان برآرم | |
چه سازم به خاری که در دل نشیند؟ |
پی ناقهاش رفتم آهسته، ترسم | |
غباری به دامان محمل نشیند |
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی | |
ز بامی که برخاست مشکل نشیند |
عجب نیست خندد اگر گل به سروی | |
که در این چمن پای در گل نشیند |
بنازم به بزم محبّت که آنجا | |
گدایی به شاهی مقابل نشیند |
طبیب، از طلب در دو گیتی میاسای | |
کسی چون میان دو منزل، نشیند؟ |
جستارهای وابسته[ویرایش]